مرغ مهاجر
زندگی حسی غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد ...مرغ مهاجر
زندگی حسی غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد ...درباره من
هادی هستم.گاهی مینویسم و گاهی هم نه.
نوشته های این وبلاگ رو در سنین مختلف نوشتم از دوران دبیرستان تا دانشگاه که معمولا هر پست در یک نقطه کلیدی زندگیم نوشته شده.امیدوارم که چیز جالبی برای خوندن پیدا کنید.
ادامه...
سن و سال و دوست داشتن
نمیدانم چه حکمتی است که هرچه سن آدم بالاتر می رود مدام تغییراتی میکند که هیچوقت فکرش را هم نمیشد کرد .خوب به خاطر دارم که چند سال پیش که نوجوان بودم و تعریف و تعبیرم از محبت و دوست داشتن چه فرق داشت با حالا که به تازکی 23 سالم رو تموم کردم . گویی که دنیای درون ذهن آدم قاطی میشود با همه فیلم های عاشقانه ای که دیدی و کلیشه های رایج و از یک طرف بی باکی و نو خواهی های نوجوانانه که در کتاب های نوجوان میخواندیم .
و حالا امروز روز ، میبینم که عشق و محبت چه مهارتی میخواهد و واقعا مساله ی شوخی برداری نیست . و برای ما که هیچ چیز یادمان ندادند داستان عجیب و غریب تر هم میشود .
اما میدانم که حل این معما ها ممکن است با همان ایمان و امیدواری هایی که از نوجوانی به یادگار مانده ، همچنان بازیگوش و کوچه پس کوچه ای !
پی نوشت :
گریزی نیست باید همه چیز را بدیهانه این روزها درک کرد !
پی نوشت II: به "ا.ع" عزیزم . من دنیای تو را دوست دارم . و دارد مرا میبرد به جاهای خوب . فرصت بدهی کارر تمام است .
در اولین روز بهار 95
خداوندا
تو را سپاس برای این نعمات بی پایان .
هر بهار که می آید دلم شاد میشود ، از اینکه به خود میگویم که باز فصل نو شدن رسید و میتوانی از این به بعد انسان بهتری باشی
و همینطور دلم میگیرد ، از اینکه یک سال دیگر هم سپری شده و این عمر من شتاب کنان میگذرد .
بهارا ! زنده مانی ، زندگی بخش !
به فروردین ما فرخندگی بخش !
به هر حال ، سال پیش رو سال بسیار سرنوشت سازی هست.
امیدوارم که سال 95 از نظر سیاسی برای کشور سال پر موفقیتی باشه و اندکی اوضاع ایران بهتر بشه .
همینطور برای تمامی دوستان خوبم آرزوی سلامتی و موفقیت دارم :
الهه ، مهتاب ، سهند ، امین ، صدرالدین ، پدرام ، رامبد ، آرش ، پرنیا ، سپهر ، مهران ، محسن ، پیام ، داریوش ، شکوفه ، پوریا ، مهران (ق ز) سعید ، امیر ، ناصر و ... دوستان خوبم ، عیدتون مبارک .
ارزش ها و تغییرات
سلام دوباره
باز دارم مینویسم چون خیلی دلم گرفته .
می دونین من خیلی دوست دارم (و داشتم ) که همیشه به ارزش ها و علایقی که داشتم پایبند بمونم . یعنی علایقم طی دورانی که سنم میره بالا (حد اقل اون چیزایی که پایه ای و اساسی هستن ) ثابت بمونن .
همیشه حسرت میخورم و میگم کاش من هم از این آدم هایی بودم که با ارزش های ثابت زندگی میکنن . و در این راستا سعی های زیادی هم کردم . اما افسوس که گاهی یادم میره .
حسابی فراموشکار شدم .
یه دفترچه درست کردم و ارزش های زندگیمو توش نوشتم . امیدوارم که دفعه بعد که میام و یه پست بزارم تو وبلاگ ، اوضاع زندگیم و ارزشام خیلی بهتر شده باشه .
به امید آینده !
پ.ن : زمان تغییره !
دل چه شاد می شود
آن زمان کآدمیان دل به دلدار دهند
می زند شعله خورشید به هر دشت و دمن
گل به رخسار جهان خنده زند رقص کنان
و از این میمنت نو ، دل چه شاد می شود
...
پی نوشت : تقدیم به : ا . ع که ماند و هست
پی نوشت پی نوشت : دوستی داشتم از دوستان ایام قدیم . چه حیف که دوستش دارم و دیگر پیدا نیست . جانم سوختی ! به : م . ق . ز
سومین پی نوشت : با خودم حال میکنم که هنوز وبلاک مینویسم . این روزا کمتر میبینم کسی بنویسه . و یه مساله دیگه اینکه همه دوستایی که اونموقع ها باهم وبلاگ بازی میکردیم ( یعنی مینوشتیم و میخوندیم ) دیگه وبلاگاشون نیست و این تاسف انگیزه . انگار فقط من باز مانده آن آدم های نادان بوده ام ...
توازن
توازن برقرار کردن بین ابعاد مختلف زندگی خیلی سخته .
امروز رسما پدرم بهم گفت .که واقعا برات نگرانم و اینکه تو باید به جای اینکه 10 ساعت بری کوه فکر کنی که جامعه از یه جوون 21 ساله چه انتظاری داره .
خودمم ناراحتم . و خوب راستش من کلا 1 نصفه روز از هفتم رو برنامه ریختم برای رمنس و یه نصفه روز مطالعه ی آزاد و الباقی یا دانشگاهم یا دنبال بازار یابی و یا کارای خودم .
نمیتونم هم همیشه بگم که 5 شنبه ها با دوستم میرم بیرون . امروز هم کوه بودیم با هم .
واقعا دوست دارم که مسئول باشم اما یه کوچولو بدم نمیاد جوونی هم بکنم . با دوستام بیرون برم و درس هم بخونم و کار هم بکنم . و راستش تلوزیون و سریال هم نمی بینم .
اما شاید هم حق با پدرمه و باید بیشتر تلاشم رو بزارم روی پیشرفت .و حرف مفت نزنم .به هر حال تجربه ایشون بیشتره .
به روز بودن ( یا نبودن )
" جا موندن از زمانه کلا چیز عجیبیه !
خوب به عنوان یه جوون، آدم چرا باید با چیزای هم عصر خودش که تازه گل کردن و همه میشناسن بیگانه باشه ؟ "
این گفت و گوی من با خودمه که این روزا زیاد هم پیش میاد .
حقیقتی هستش که من همیشه ازش فرار میکنم و اونم اینه که آدم باید فرزند زمانه خودش باشه که خوب فهمیده بشه .
شخصا اعتراف میکنم که با تکنولوژی خیلی راحت نیستم و همینطور با لایف استایل جدید و خیلی چیزایی که مد میشن !
با فیس بوک و شبکه های اجتماعی هم خوب نیستم ( شاید به همین خاطرم هست که هنوز وبلاگ نویسی میکنم که گویی منقرض شده اصلا !)
ولی خوب ، به قول یه کسی (!) : آدم باید فرزند زمانه خودش باشد و این خیلی سخته .
راه حل : امروزی باش ، به شیوه خودت .
تا ببینیم خلاقیت مارا به کجا ها ببرد !
